مدل سازی برهم کنش اورتز و کفی با بافت نرم، استخوان ها، غضروف ها و تاندون ها در بیماری راه رفتن اسبی به روش اجزای محدود برای کاهش تنش در پای بیمار

مقدمه: در این مطالعه، مدل(سه بعدی) اجزای محدود راه رفتن (به کمک) ارتوز (و با) توجه به اطلاعات سینتیکی بیماران نوروپاتیک مبتلا به راه رفتن اسبی برای بهینه سازی عملکرد ارتوز مچ پا از طریق کمینه کردن تنش در کف پای بیماران، اجرا شده است.   مواد و روش ها: داده های سینتیکی مورد نیاز برای مدل از ثبت اطلاعات حرکتی بیمار توسط صفحه ی سنجش نیروی عکس العمل زمین و آنالیز آن توسط نرم افزار بیوور بدست آمده است.   یافته ها: در این مدلسازی میزان تنش انتقال یافته به بافت نرم و استخوان ها در حین فاز استنس، در راه رفتن بیمار محاسبه و سپس تغییرات تنش در مفاصل، با در نظرگرفتن اثر ارتوز بررسی شده است. برخلاف تحقیقات قبلی، در این مدل تاثیر نقش ارتوز بر روی تنش تولیدی در استخوان ها و بافت نرم به صورت دینامیکی و پیوسته با زمان مدل سازی شده و همچنین تنش های تماسی بین کفی ارتوز و مچ پا در مدل سازی محاسبه شده است.   بحث: کاهش تنش های تولیدی در کفی می تواند عملکرد ارتوز مچ پا را در راه رفتن غیرنرمال بهبود بخشیده و بهینه ترین کفی براساس اطلاعات فردی بیماران طراحی یا انتخاب گردد.